Giardia Lamblia.

Toen we op 09-01-2022 terugkwamen van onze reis bleek ik sterk positief te zijn op CORONA.
Een mens kan zich er suf over piekeren waar hij het opliep, de realiteit is dat we het niet weten.
In die ene week volgde het hele gezin. Jawel, zelfs met 2 varianten, de DELTA en OMIKRON in 1 gezin. (bevestigd door de arts)
De kinderen hadden er weinig last van, mijn echtgenoot en ikzelf waren ondanks 3 vaccins toch aardig ziek.
De 4de dag voelde ik me iets beter, maar de 5de dag (donderdag) ging het helemaal bergaf. Diarree en krampen dat het niet normaal was, pijnlijke steken, absoluut GEEN honger meer, flauw en mega moe.

Op maandag ben ik gaan werken, want ik voelde me schuldig ten opzichte van mijn werkgever. Maar ‘k voelde me alles behalve goed. En maar krampen en ongemakkelijk zijn en naar het WC hollen.
Op woensdag moest ik mijn bed inblijven en ben ik naar de arts gegaan. ’t Ging niet meer.

“Geen zorgen, 1/3 heeft dit met Corona, jouw immuunsysteem werd aangetast.”, zei de arts.

Op donderdag ging ik terug werken. Moe, maar de winderigheid en krampen bleven duren. ’s nachts zat ik erg veel op het toilet. Ik had pijnlijke steken in de buik.
“Het Plaagje” is minder dat dit… Maar goed doorzetten.
Vitamines gaan halen.

Eind januari nog altijd hetzelfde probleem.
Ik ben zelf beginnen googlen met mijn symptomen. Nee eigenlijk mag je dit niet doen, maar een mens doet het vaak wel.
Dokter google zei me dat ik wel eens een parasiet kon hebben.
Dus jawel, ik nam het initiatief een stoelgang staal binnen te brengen bij de arts.

Een paar dagen later kwam de diagnose.
Giardia Lamblia.

Giardia lamblia is een eencellige parasiet die aan de binnenkant van de dunne darm leeft.
Antibiotica moeten het beestje nu doden.
Na 14 dagen terug de stoelgang controleren…

Luister dus altijd naar je buikgevoel als er iets loos is met je lichaam. Jij kent je lijf het beste en weet wat de juiste signalen zijn en wat niet.

Ik mis je…

Ik mis je zo keihard.
Je bent nu 4 maanden overleden en ik zit er middenin. De rouw. Het gemis. De tranen die me zomaar ineens kunnen overvallen.

Even vaak glimlach ik omdat ik aan je denk omwille van een herinnering.

Zoveeeeeel zou ik je willen vertellen. Je was mijn meest trouwe lezer. Mijn fan. Je reageerde op elk bericht waar dan ook. Op mijn blog, mijn mobieltje, whatsapp, Facebook, instagram. Ik vond je reacties vaak banaal en kort, maar oh wat mis ik ze.
Ik deelde alles met je. Belde je dagelijks op na het werk. Je luisterde altijd aandachtig en stond me bij met raad en daad.
Elke dag nog ben ik wat verloren in de wagen. De leegte en het gemis nog niet opgevangen. Soms doe ik alsof ik je bel. Maar je praat helaas niet meer terug.
Je hielp me herinneren aan zaken die ik niet mocht vergeten. Je vertelde soms zaken die ik niet belangrijk vond, maar ook die zaken aanhoren mis ik.
Je stem.

Ik heb zolang voor je gezorgd, eten voor je gemaakt. Ik maak nog altijd teveel eten, waardoor mijn diepvries vol zit met gerechten voor 1 persoon.
Als ik mijn boodschappen online klaarzet kom ik nog steeds jouw favoriete spullen tegen die in mijn lijstjes staan, omdat ik jouw zaken ook kocht.
Jouw woonst werd ondertussen grotendeels leeggemaakt. Veel spullen staan bij mij en ik merk dat jouw vuurvaste schotels mijn favorieten zijn. De kinderen lachen ermee omdat ze volgens hen ouderwets zijn. Zelf geniet ik ervan omdat je toch een beetje bij mij bent.
Jullie trouwfoto staat op mijn nachtkastje. Mijn mama en papa die over me waken. De 1 overleden aan 52, de ander aan 73, maar beide aan die rotziekte kanker.

Ik slaap in je (volgens mijn man ouderwetse) pyamas. Maar zo voel ik dat je dicht bij me bent.
Jouw dekentje ligt op mijn bed en geeft me elke nacht warmte.

Voor de anderen en zelfs mezelf raast het leven verder.
1 tante vraagt nog om de 14 dagen hoe het gaat. 1 vriendin ook.
Maar eigenlijk staan erg weinig mensen erbij stil, het is voorbij, mama is gestorven en ze zijn het precies al vergeten. Ik wist dat het zo was, bij papa was dit ook zo. Daarom dat ik altijd zo attentvol ben NA een paar maanden of na de begrafenis. Want dan start het grote gemis en het leren leven zonder je dierbare.

Ik kijk naar je foto’s, ik lach, ik ween. Het overvalt me soms op momenten dat ik er zelf van schrik.
Kerst en zoveel andere zaken was niet hetzelfde, want normaal kook ik voor jou en ben je erbij. Terwijl ik die dagen toch goed doorgekomen ben. Want je was erbij, we hebben gegeten uit jouw mooiste servies en met jouw bestek. Tijdloos wit, maar je was erbij.

Ik duw de emoties soms weg, want je moet presteren, als mama, op het werk, … eigenlijk op alle vlak. Terwijl ik soms graag eens op de pauze-knop wil drukken.
Zagen en klagen wil ik thuis ook niet altijd doen, ik wil de kinderen en mijn echtgenoot niet altijd lastig vallen.
Maar het is hard.

En ja het gaat over, het krijgt een plek, het wordt beter. Been there, done that.
Maar ‘k zit er wel in.

Ik zoek een manier om me te uiten, om de leegte weg te duwen.
Oh mama wat mis ik je…

We are back

Niet bloggen bezorgd me een soort innerlijke onrust. Ik deed het immers al 12 jaar. Onder een anonieme naam, maar trouwe lezers wisten wie ik was.
Door mijn job wordt mijn naam vaak opgezocht en hier is het net heerlijk om alles kwijt te kunnen, ook privé.
Laat ik die 2 nu net graag gescheiden houden.
Ooit maakt ik blijkbaar de fout te reageren op iemand zijn blog met mijn echte voornaam en familienaam. Jaren geleden, maar ik heb mijn lesje geleerd.
Daar hangt een heel verhaal aan vast, maar ik had geen zin om gelezen te worden door een psychopaat van een ex-werkgever. Want zo is hij, als iemand uit dienst gaat zoekt hij hen op, bekijkt elke week op Linkedin en andere sociale media wat ze doen, enz.
Ook al noemde ik nooit zijn naam, noch bedrijf en was ik anoniem. Hij vond dat hij daar een advocaat moest opzetten. Wilde me echt raken. Zijn ego was geraakt.
Met zo’n man wil ik niets te maken hebben. Meer zelfs, zeer blij dat ik er weg ben.
Mijn blog werd anoniem geplaats (vorige blog), want ik gun die man niet dat hij 12 jaar terug kon gaan en meelezen met mijn leven en blog.
Mijn vorige blog zal ik in boekvorm gieten, voor de kinderen. Als ik ooit dood ben hebben ze een leuk naslagwerk van ons leven en van hun mama haar gedachten.

Dus daar gaan we terug, rauw vanuit de ziel.
Blij dat ik terug ben 🙂